Γράφει ο ΧΡΗΣΤΟΣ ΘΕΟΦΙΛΗΣ
Ο χρόνος μόνο δικαιώνει την Τέχνη
29.09.2010
Η ζωγραφική δεν είναι υπόθεση «ντεμοντέ» παραμένει πάντα επίκαιρη, σύγχρονη, γιατί το περιεχόμενό της έχει τα συστατικά της ανθρώπινης ψυχής.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΘΕΟΦΙΛΗΣ:Ο Σπύρος Κουρσαρης δεν έχει την ανάγκη να εκλέξει μεταξύ του συστήματος που επικυρώνει στην ελληνική πραγματικότητα και τη συγκρότηση του προσωπικού του λεξιλογίου. Διαπιστώνω ότι, χωρίς να εσωτερικευει τη βία των –ισμων και του ηλεκτρονικού ολοκληρωτισμού, τον ενδιαφέρει η κρυμμένη ανανέωση στην τέχνη. Η εσωτερική ανανέωση.
H εικαστική αντίληψη του Σπύρου Κουρσαρη τον αποτρέπει από κάθε διάθεση μηχανιστικών επινοήσεων και μικροεντυποσεων. Ιδεαλιστής ως προς το εικαστικό έργο και διαμετρικά αντίθετος, διαλεκτικός υλιστής προς τους κοινωνικούς αγώνες, Το 1974 φοιτητής στην Α. Σ. Κ. Τ. {ΑΝΩΤΑΤΗ ΣΧΟΛΗ ΚΑΛΩΝ ΤΕΧΝΩΝ} συλλαμβάνεται για την δράση του κατά του καθεστώτος και βασανίζεται στα κρατητήρια της οδού Μπουμπουλινας. Στο έργο του σημειώνω πραγματικότητα υποκειμενική. Μνήμες, προσωπικές αφηγήσεις, αναγωγή στο πατρικό, όλα από ανάγκη κι όχι φιλολογικά. Ταξιδευτής του ANGELIKA η ως ΙΚΑΡΟΣ το φανταστικό εμπλέκεται με το πραγματικό δημιουργώντας την προσωπική του γλώσσα. Το έργο του Σπύρου Κουρσαρη έχει τα εφόδια. Ισχυρός ιστός, δομημένος από αρχετυπικα βιώματα, διαδρομές, ανακεφαλαιωσεις. Έργο πλαστικό και συνεπή με σκηνοθετική οργάνωση – αίσθηση του χώρου, των μορφών. Των συμβόλων – σινιάλων.
Σπύρος Κουρσαρης ΙΔΕΕΣ ΚΑΙ ΣΚΕΨΕΙΣ Θέλω να αισθάνομαι ζωγράφος κάθε στιγμή, όλες τις ώρες. Να ζω τις εικόνες και τα γεγονότα της καθημερινότητας, τη ζωή γύρω μου. Να τα αποκαλύπτω στους θεατές με τη ζωγραφική μου, μέσα από συνθέσεις αφαιρετικές ως προς τα γεγονότα, ρεαλιστικές ως προς την ανάγνωσή τους. Επιθυμώ η υπέρβαση, το όνειρο ή το φανταστικό, να εντάσσονται στο πραγματικό. Από αυτή τη συνύπαρξη των στοιχείων να προκύπτει κάτι νέο, πρωτόγνωρο, μια νέα αλήθεια. Ένα ατέρμονο ταξίδι καταγεγραμμένο σ’ όλες τις πτυχές του, με βιωματικά σύμβολα και εμμονές, με πρωταγωνιστές τον καιρό, τις ατμόσφαιρες και τους ανθρώπους της μνήμης.
Η ζωγραφική δεν πρέπει να είναι δέσμια των μέσων της. Η φόρμα αφορά τους καλλιτέχνες και αυτοί οφείλουν να τη γνωρίζουν. Η προσήλωση στη μορφή, η ιερότητά της, δεν καλύπτει τη ζωγραφική υπόθεση. Μπορεί να έχει κανείς γνώσεις για τη ζωγραφική και τους τρόπους της, αλλά αν δεν έχει να πει τίποτα καλό είναι να μην ζωγραφίζει. Η ζωγραφική δεν είναι επίδειξη γνώσεων. Είναι μια σχέση μοναδική, απερίσκεπτη, χωρίς προκατασκευασμένες ιδέες.
Η διάρκεια ζωής ενός έργου είναι άγνωστη και απρόβλεπτη. Δεν μένει σαν ένα ντοκουμέντο, κάτι στιγμιαίο, αλλά ακολουθεί τον κόσμο στην πορεία του, κινείται και πολλές φορές προσπερνά την εποχή του. Ίσως ένα έργο του Van Gogh να είναι πιο μοντέρνο και πιο ζωντανό από ένα του 1960, που έμεινε στάσιμο στην εποχή του, σαν ένα μοντέλο αυτοκινήτου ή το σχέδιο ενός επίπλου. Η ζωγραφική δεν είναι υπόθεση «ντεμοντέ» παραμένει πάντα επίκαιρη, σύγχρονη, γιατί το περιεχόμενό της έχει τα συστατικά της ανθρώπινης ψυχής.
Το έργο δεν είναι, εν τη γενέσει του, ένα διακοσμητικό αντικείμενο. Ούτε απωθημένο ή υστερία της στιγμής του καλλιτέχνη. Η δέσμευση δεν απελευθερώνει την έκφραση μας. Ζούμε με τις εμμονές μας και μέσα από αυτές ζωγραφίζουμε αυτά που βιώνουμε και πιστεύουμε. Αυτά που ξέρουμε καλύτερα.
Η άσκηση, η σπουδή, η παρατήρηση της ματιάς πάνω στο φυσικό, μας δημιουργεί τη γνώση στο πραγματικό, στο υπερπραγματικό, στο ακραίο πραγματικό, στις έννοιες, στο όριο που θέλουμε να εκφραστούμε.
Με ενδιαφέρει αυτό που διαδραματίζεται πίσω από τη ζωγραφική επιφάνεια, στο βάθος της εικόνας, εκεί που υπάρχει ο ασύμβατος χρόνος, που όλα κινούνται μαγικά και δημιουργούν πλήθος νέων εικόνων ανάλογες με τις επιθυμίες των αναγνωστών της ζωγραφικής γλώσσας, των ασκημένων θεατών της ζωγραφικής. Η φαινομενικά μία και μοναδική εικόνα αποκτά άλλες διαστάσεις, χάνει το συγκεκριμένο μέγεθος της, βρίσκει άλλα συστατικά και αγγίζει ιδεώδη αισθήματα.
Η πληρότητα της Τέχνης ολοκληρώνεται όταν έρθει σε επαφή με τους αποδέκτες της, το κοινό, που όμως δεν είναι πάντα δίκαιο στην κρίση του. Ο χρόνος μόνο δικαιώνει την Τέχνη. Οι αξίες της είναι μεταβλητές στο χώρο διακίνησης των ιδεών, του εμπορίου και των ανταλλαγών της Τέχνης στον οποίο περιστασιακά ορίζονται άλλα έργα στο προσκήνιο και άλλα στο περιθώριο. Το γνήσιο έργο τέχνης αυτόϋποστηρίζεται και σε βάθος χρόνου, ίσως, δικαιώνεται.
Ας ελπίσουμε πως υπάρχει το ανιδιοτελές κοινό, που δεν άγεται και φέρεται, δεν κατευθύνεται από τους διαφημιστές του εικαστικού προϊόντος αλλά εκτιμά και σέβεται τους καλλιτέχνες στο μοναχικό τους δρόμο, στην περιπέτειά τους στο χώρο της δημιουργίας.
Η περιστασιακή γνώση ενός αδαούς κοινού υποβιβάζει τους δημιουργούς στο να μην έχουν λόγο γι’ αυτό που πραγματικά μόνο αυτοί γνωρίζουν.
Οι μονομερείς επιλογές και οι αφοριστικές απόψεις περιορίζουν την έκφραση και την ελεύθερη ανάπτυξη των τεχνών.
Φαντάζομαι στο μέλλον, την Τέχνη τιμωρό να δικαιώνει τον εαυτό της και τα παιδιά της, τους καλλιτέχνες.
Ο ζωγράφος Σπύρος Κουρσάρης Διδάσκει το μάθημα: “ΑΙΣΘΗΤΙΚΗ ΚΑΙ ΚΑΛΛΙΤΕΧΝΙKH ΑΓΩΓH” στο Τμήμα της Εκπαίδευσης στην Προσχολική Ηλικία της Σχολής Επιστημών της Αγωγής στην Αλεξανδρούπολη, του Δημοκρίτειου Πανεπιστημίου Θράκης.
--------------------------------------------------------------------------------
