ΤΙ ΕΧΕΙ ΝΑ ΠΕΙ ΕΝΑ ΤΣΑΛΑΚΩΜΕΝΟ ΧΑΡΤΙ ΣΤO FACEBOOK;
Η εικαστικός Ευτυχία Τζανετουλάκου μιλάει αποκλειστικά στο ΧΡΟΝΟ για τη βιντεοτέχνη στο διαδίκτυο
06.03.2010
• θέλω να μείνω στην προσπάθεια που κάνει το άτομο να νικήσει τον εγωισμό του, να συμφιλιωθεί με το σώμα του και την καινούργια πραγματικότητα του
• Στο Facebook είδα έναν κόσμο να διψάει για επικοινωνία, έτοιμος να μοιραστεί τη φιλία του, τα συναισθήματα του...
ΧΡΗΣΤΟΣ ΘΕΟΦΙΛΗΣ:Το facebook είναι εφαρμογή στην οποία οι χρήστες μπορούν να αλληλεπιδρούν με φίλους τους. Οι χρήστες είναι μια γενιά που μεγάλωσε με τους υπολογιστές και το internet ως κομμάτι της καθημερινής τους ζωής.
Στο facebook συνάντησα την Ευτυχία Τζανετουλάκου, εκεί στην ανατροπή των αισθητικών δεδομένων, σε άυλο κοινό χώρο που ξεπερνά τη μοναχικότητα.
Η Ευτυχία Τζανετουλακου οργανώνει τα υλικά της στην πλατφόρμα, μνήμη – διαλεκτικός ψηφιακός πολιτισμός – κοινωνία της πληροφορίας, οδηγούμενη από την ποιητική του ενστίκτου και τη σοφία της καρδιάς. Δώρα και προίκα της μάνας φύσης. Αυτά δρομολογεί ευφυώς διάμεσου της συνείδησης και της ιδεολογικής της τοποθέτησης σε έργο άυλο. Μη εμπορικό, επικοινωνιακό,
Η Eutuxia Tzanetoulakou εκθέτει βίντεο στο δίκτυο και η μόνη της αμοιβή είναι ένα likes this ή ένα σχόλιο
ΕΥΤΥΧΙΑ E. ΤΖΑΝΕΤΟΥΛΑΚΟΥ: Το έργο μου ξεκίνησε με την παραδοσιακή ζωγραφική, εικονογραφώντας σε χαρτί, τέμπερες και πινέλα, μετέπειτα όμως, ερχόμενη σε επαφή (θέλοντας και μη), λόγω εργασίας με τα τεχνολογικά μέσα, αποφάσισα ότι το ψηφιακό περιβάλλον με ικανοποιούσε περισσότερο στο να εκφραστώ εικαστικά.
Δεν μπορώ να πω ότι οι αντιδράσεις που είχα ήταν θετικές από τον εργασιακό μου χώρο. Το λιγότερο που λέγανε για την εικονογράφηση, σαν το πινέλο δεν είναι.
Και εκεί είναι που υπάρχει παγίδα, πινέλο ή ποντίκι, χειροποίητη εικονογράφηση ή ψηφιακό. Προφανώς εδώ συγκρινόταν η αξία του έργου και η τιμή του.
Ευτυχώς για μένα οι συνθήκες άλλαξαν για κάποιο λόγο και πήγα μακρύτερα. Όσο δεν το έβλεπαν οι άλλοι και παρέμενα σ’ αυτό, δεν μπορούσα να κάνω τίποτα, ήμουν στο μηδέν.
Είναι διαφορετικό να λες: άκουσε, θέλω να ακούσεις, υπάρχει τρόπος να ξανακούσεις. Και διαφορετικό όταν η σειρά των προτάσεων είναι αντίστροφη. Και οι περισσότεροι διαλέγουν το πρώτο, εξαιτίας της άρνησης να αποδεχτούν την καινούργια κατάσταση.
Η δύναμη όμως, του να θες να απεικονίσεις τις σκέψεις σου, τα αισθήματα και το πάθος, δεν αλλάζει με κανένα τρόπο. Σβήνει τέτοιου είδους διλήμματα και το φόβο της απογοήτευσης. Όταν συνέβηκε αυτό άρχισα να ψάχνω εναλλακτικές λύσεις.
Το βήμα ήταν απλό, από την παραδοσιακή εικονογράφηση στην εικονική πραγματικότητα.
Τεχνικά αναπτύσσεται διαρκώς και πιστεύω πως είναι συμπλήρωμα μιας παράδοσης σεβάσμιας.
Το τελικό έργο είναι ίδιο, το πάθος και το συναίσθημα συνυπάρχουν.
Αλλάζει ο χώρος, γίνεται ψηφιακός ή εκτυπώσιμος, ο χρόνος δημιουργίας παύει να υφίσταται και μένεις στη σκέψη, η απόσταση που θα το μοιραστείς μικραίνει.
Ένα πλεονέκτημα είναι ότι δεν δρας ποια μοναχικά, υπάρχει η δυνατότητα συνένωσης, διαφορετικών τεχνών και ειδικοτήτων, που ο καθένας καταθέτει τη γνώση του και το δικό του πειραματισμό. Σημαντικό να βλέπεις ανθρώπους να συνεργάζονται χωρίς εγωισμό.
Αν μου έπαιρναν την εικονική πραγματικότητα και μου έδιναν έναν παραδοσιακό τρόπο έκφρασης, θα έβγαινε κάτι όμορφο, αλλά χωρίς ουσία. Η δυνατότητα που σου δίνει το μηχάνημα είναι η ταχύτητα, έτσι παραμένεις στην ψυχή αυτού που φτιάχνεις και δεν αποσπάσαι από τίποτα άλλο.
Όσον αφορά το περιεχόμενο των έργων μου, οφείλω να ομολογήσω ότι είναι κάπως παράξενο.
Η ιδέα αρχικά ήταν, το να βγάζω εικόνες μέσα από τα ίδια τα αντικείμενα, όπως τσαλακωμένα χαρτιά μεταφέροντας τα στον υπολογιστή.
Τι έχει να πει το τσαλακωμένο χαρτί; Πιστεύω πολλά. Τσαλακωμένο καραβάκι διπλωμένο, όπως αυτά που φτιάχνουμε στα παιδιά και ξεκινάνε ένα ταξίδι.
Μπήκα στον κόσμο του και με άφησε να το πλάσω μέσα από τον τραυματισμό του, να το αγγίξω, να βγάλω τις σκέψεις μου και τις σκέψεις του, χωρίς το photoshop δεν θα το έκανα ποτέ.
Δουλεύοντας επί 4 χρόνια με ευπαθής ομάδες, ακούγοντας από φίλους και γνωστούς για ιατρικά θέματα που τους απασχολούσαν, και δικής μου προσωπικής εμπειρίας άρχισα να βλέπω τις ανησυχίες το φόβο και την αγωνία που υπάρχει γύρω μας.
Αυτό κάπως είναι στενάχωρο, αλλά δεν θέλω να μείνω στο πρόβλημα, αλλά στην προσπάθεια που κάνει το ίδιο το άτομο να νικήσει τον εγωισμό του, να συμφιλιωθεί με το σώμα του και την καινούργια πραγματικότητα του. Αν αναλογιστεί κανείς ότι τα μοντέλα που δίνονται στην κοινωνία μας και ή προσπάθεια να μοιάζουμε, σε κάτι που δεν ήμαστε, αυτό από μόνο του είναι φθορά, και όταν δεν πληρούμε τις προϋποθέσεις αισθανόμαστε μειονεκτικά και ανασφαλής. Πόσο μάλλον όταν προκύπτουν θέματα υγείας και καλείσαι να τα ξεπεράσεις. Ένας αγώνας δρόμου που πας να φτάσεις στο τέρμα αλλά μένεις λίγο πίσω.
Έχοντας, αρκετό ιατρικό υλικό από μαγνητική τομογραφία, και ακτινογραφία πέρασα σε δεύτερο στάδιο με τελικό αποτέλεσμα, το πάσχον σώμα.
Παρατηρώντας μια μαγνητική τομογραφία, έβγαιναν εικόνες.
Ο συνδυασμός της με μια φωτογραφία ατόμου και την κίνηση (animation) αρχίζει, να φανερώνει την αγωνία και τον ψυχισμό του κάθε ανθρώπου, όπως και την αποδοχή του προβλήματος του μέσα στην καθημερινότητα του. Από τις δύσκολες στιγμές τουλάχιστον, θα μπορούσε κανείς να δει το θετικό της υπόθεσης, ποιο είναι το νόημα και το σημαντικό στη ζωή του.
Ο υπόλοιπος κόσμος; Τα δικά του συναισθήματα; Ποιά είναι, τη θέση παίρνει σ’ αυτό;
Όταν τα έργα είναι ψηφιακά, είναι επόμενο, η έκθεση και η μετάδοση τους διαμέσου του Internet να μην έχουν ποιοτικές απώλειες και να φτάνει καθαρό όπως πραγματικά είναι.
Ερχόμενη στο χώρο του Facebook είδα έναν κόσμο να διψάει για επικοινωνία, και έτοιμος να μοιραστεί τη φιλία του, τα συναισθήματα του, να μιλήσει και να μοιραστώ όλο αυτό μαζί του.
Ειλικρινά έμεινα έκπληκτη από τη συμμετοχή, την ανταπόκριση των φίλων, τα θετικά σχόλια και τα κλικαρίσματα.
Α ναι! Μην το ξεχάσω και την ανησυχία επίσης στενών φίλων το αν είμαι καλά η έχω κάτι με την ψυχολογία μου.
Το αμέσως επόμενο που μου έκανε εντύπωση είναι η ταχύτητα μετάδοσης της εικόνας, ασύλληπτο, σε 7 λεπτά από το ανέβασμα, ξεκίναγε και ο σχολιασμός της.
Η επικοινωνία είναι άμεση, το οποίο δεν το έχω συναντήσει πουθενά, ούτε σε έκθεση, ούτε σε site. Ως θεατής σε μια έκθεση, μπορεί να μην μίλαγα στον καλλιτέχνη, σε ένα site θα παρατηρούσα τα έργα και θα έφευγα.
Ο χώρος του Facebook αν χρησιμοποιηθεί σωστά, πιστεύω πως μπορεί να γίνει ένας ειλικρινής τόπος γνωριμιών και συναντήσεων, ανταλλαγής απόψεων και συνεργασιών.
Θα μου πει κανείς, γιατί ειλικρινής; Το θετικό στην υπόθεση, ο κάθε φίλος πίσω από την ασφάλεια της <<ανωνυμίας>> που του δίνει το διαδίκτυο, γίνεται πιο αυθόρμητος και ανοιχτός απέναντι στον άλλον και χωρίς ντροπή λέει αυτό που πιστεύει.
Δεν κάνει υποχωρήσεις ή στην τελική σε διαγράφει.
